தோழர் உ.ரா.வரதராஜன் மரணம் சொல்லும் விசயங்கள்

குடும்ப வாழ்வின் சூட்சுமங்களை சராசரிகள் மட்டுமே சமாளித்து ஓடுகிறார்கள். இலட்சியவாதிகள், போராளிகள், கொள்கையாளர்கள் பல நேரங்களில் தடுமாறுவது குடும்ப 
வாழ்வின் வன்முறையால் தான். எந்த சித்தாந்தத்தையும் மூளையில் வைத்துக் கொண்டு குடும்ப வாழ்வை எளிதாக எதிர்கொள்ள முடியாது.


தோழர் வரதராஜன் அவர்களின் பரிதாபகரமான மரணம் நம்மை சிதறடிக்கிறது. நமக்கு செய்தியாக அவரது மரணம் பலவற்றைச் சொல்கிறது. அவர் எழுதி வைத்திருந்த கடிதங்கள் மனசின் ஆழத்தை நிமிண்டுகின்றன. இந்த அறிவியல் தொழில் நுட்ப காலத்தின் ஒய்யாரமான காலத்தில் வாழ்வதற்கு வெட்கமாய்த்தான் இருக்கிறது. மாற்றங்கள் என்பது இயல்பாய் வரவேண்டும். ஒரு அதிர்வின் மூர்க்கத்தோடு படு செயற்கையாய் நுழைந்து அதுவரை நாம் நம்பிய, கட்டிக்காத்த அத்தனையையும் தூக்கி மிதித்து துவம்சம் செய்து நாம் அண்டி நிற்க கூட வழியில்லாமல் செய்து விடுகிற இந்த நவீன வாழ்வு அச்சம் தருவதாகவே இருக்கிறது.


நிஜங்களை விட நிழல்கள்தான் அருமையானவை என்று நம்மை நம்ப வைக்கிறது. நேரில் பேசுவதை விட இருந்த இடத்தில் இருந்தே கைப்பேசியில் பேசுவது நல்லது என்று நினைக்க வைப்பது போல.நிஜங்களைப் பார்த்தால் வெறுப்பாய் இருக்கிறது.அவை எப்போது வேண்டுமானாலும் எதிர்வினையை துவக்கி விடுமோ என்கிற உள்பயம் இருக்கிறது. இரத்தமும், சதையுமான அதன் சூடு தாங்க முடியாதது போல இருக்கிறது.


நிழல்களின் குளிர்ச்சியில் உறைந்துப் போய்விடலாம்.அதன் ஜாலங்கள் நம்மை ஆக்கிரமித்து மயங்கி மழுங்கடிக்கின்றன. வெயிலில் வேர்வை சிந்தி உழைப்பதை விட,  அமைதியான, சத்தமில்லாத நிழலில் கண்ணை மூடி யோகா செய்வது அனைத்து விடுதலையையும் கொண்டு வந்து சேர்க்கும் போல தோன்றுகின்றது. மழுங்கவும், சில்லிட்டுப் போகவும் ஆசையாய் இருக்கிறது. உலகமயமாக்கல், தனியார் மயமாக்கலின் ஒப்பனைகள் எல்லாம் நமக்கு உபதேசிப்பது பலவீனங்களை மட்டுமே என்பதை அறிந்து கொள்ள முடியாத 
படிக்கு இன்றைய காலத்தின் குரூரம் நம்மீது நம்மீது படிந்து கிடக்கிறது.


இலக்கியம் நமது வாழ்வின் சாரமாய் இருக்கும் அதே வேளையில் நம் வாழ்வை சுடர வைக்கும் தூண்டுகோலும் அதுவேதான். ஆனால் இலக்கியமாய் இயற்கையாய் வாழ எதுவும் அனுமதிப்பதில்லை. இயர்கை உணர்வை இழந்து விட்டுதான் நாம் அனைத்து ஆடம்பரங்களையும் பெற முடியும்.  உறவுகள் சகிப்புத்தன்மை என்கிற சூழலில் மட்டுமே வளரும். ஒவ்வொரு மனிதனும் ஒவ்வொரு அலகாய் துண்டாடப்பட்டிருக்கிறான். யாரையும் யாரும் சகிக்க வேண்டியதில்லை என்பதன் அபாயத்தை யாரும் உணர யாராயில்லை. உணரும்போது தனிமையைத் தவிர வேறு எதுவும் அவர்கள் பக்கம் இல்லை. மரணத்தை வலிந்தேற்பது ஒன்றைத் தவிர.


”ஒருவர் பொறை இருவர் நட்பு” என்பது துணைவியின் துணைவி உள்பட அனைத்து உறவுகளுக்கும் பொதுவானது. தமிழின் ஆதிகால உணர்வும் கூட. உளவியல் சிக்கல்கள் வளர்ந்து கொண்டே போகின்றன.  இது மாசுகளின் காலம். நீர் மாசு, காற்று மாசு,ஒலிமாசு என்று இயற்கை நமக்களித்த அற்புதங்கள் அனைத்தும் மாசாகிப் போய் நமக்கான 
மயானபரப்பாகிக் கொண்டிருப்பதைப் பற்றிய கவலை நமக்கில்லை. இத்தனை மாசுக்களுக்கும் தாய் மாசு மனமாசு.இம் மனமாசு ஒவ்வொருவர் உள்ளேயும் பெருவடிவெடுத்து நின்றுக் கொண்டிருக்கிறது. இந்த பெருவடிவுடன் கூடிக் களிக்கவே அனைவரும் விரும்புகிறார்கள்.

         இதனால் சமூகம் சாக்கடையாகி நாற்றத்தை தூவிக் கொண்டிருக்கிறது.இவற்றிலிருந்து தப்பிக்க நம்மிடம் அபூர்வமான மருந்தொன்று இருக்கிறது. ‘அன்பு’- அன்பு மட்டும் தான் ஒரு மூலிகைப் போல இந்த அவலங்களை கழுவும்.” அன்பே கடவுள்” என்கிற நம் ஆதி தமிழர்களின் கண்டுபிடிப்பு மட்டுமே நம்மைக் காப்பாற்றும்.                                                                                       - சுகன் -