நீர்க்கோல வாழ்வை நச்சி - லாவண்யா சுந்தரராஜன்

                              அன்பு, பிரியம் ,சினேகம் ஆகியவற்றுடனும் அவை போற்றுகின்றவற்றுடனும் தீராத உரையாடலை நிகழ்த்திக் கொண்டிருக்கும் கவிதைகள் பலவற்றை உள்ளடக்கியிருக்கிறது லாவண்யா சுந்தரராஜனின் கவிதைகள்.அதனால்தான் அது ஒவ்வொரு வாசகனுடனும் தன் இயைபான கவித்துவத்துடன் எளிதாக ஒரு உரையாடலை நிகழ்த்தி விடுகிறது. இவை மூன்றுக்கும் எதிரான ஒருவகை புறக்கணிப்பு சார்ந்தும் லாவண்யாவின் கவிதைகள் இயங்குகின்றன.
                                                                                                                               - கலாப்ரியா


                                கற்காலம்

              இடறிய ஒவ்வொரு கல்லும்
              சொல்லிப் போகின்றது
              ஒரு நூற்றாண்டுக்கான
              தன் கதையை

              புண்ணியம் செய்தது
              ரசனயானது
              பாவம் செய்தது

              தேவதை கல்
             கன்னிக் கல்
             பூக்களால் ஆன கல்

             சொல்லித் தீராதது
             கற்களின் வாழ்க்கை

             எவற்றின் மிச்சமிது
             என்ற என் கேள்விக்கு
             அடுக்கிச் செல்கிறது
             தன் புலம்பல்களை.
-----------------------------------------------------------


                     கவிதை போலும்
 
           காலம் காலமாய் வாழும் அது
          என்றாய் நகைத்திருந்தேன்

          காவியம் போல அது
         என்றாய் புன்னகைத்திருந்தேன்

         பூவிலும் மெல்லியதது அது
         என்றாய் சிறு இதழ் விரித்திருந்தேன்

         சாவிலும் கூடவே வரும் அது
         என்றாய் இறுகிய முகம் கொண்டிருந்தேன்

          இறுதியில் நீ உமிழ்ந்து விட்டு போன
           எச்சில் மிதக்கும் சாக்கடையில் நிலவொன்று
           கலங்கியது எனக்காக.

டிஸ்கி:

        ரொம்ப நாளாச்சு வாங்கி. நேற்று படித்தவுடன் பிடித்து போயின கவிதைகள். ’அகநாழிகை’ வெளியீடு. கண்டிப்பாக வாங்கி படியுங்கள். அருமையான வரிகள்.